Qué Vista!

Een doorsnee opdrachtfilm vereist de inzet van een uitgebreid team
medewerkers en heel wat technische middelen.
Soms laten het budget, of andere practische omstandigheden, echter niet toe die mensen en middelen in te schakelelen die op het eerste zicht nodig zijn.
Toch bekijken wij ook dan of we ondanks die beperkingen uw doelstelingen en verwachtingen kunnen realiseren.
Zien we dat volgens onze bedrijfsmissie ("...een meerwaarde creëren voor zowel doelgroep als opdrachtgever en opdrachtnemer...."), niet zitten, dan vertellen we u dat rechtuit en nemen we de opdracht niet aan. Maar misschien creëren we wel een concept dat van zwaktes stérktes maakt. Want "in der Beschränkung zeigt sich der Meister" (Goethe).

fragment uit Guy's Cubaans dagboek:

Terwijl J de Peugeot soepel over de rustige autopista naar La Habana stuurt, laat ik me achterovergeleund wegzinken op het monotone motorgezoem en zie ik de palmkruinen langzaam één worden met de duisternis. We zeggen geen van beiden een woord. De weemoed van het naderend vertrek?
Ik laat me drijven op de onweerstaanbare aantrekkingskracht van dit land. Waarom trekt het je als een magneet aan bij elke stap die je op straat zet?
De warmte, de heldere zon, mensen die je zomaar aanspreken, vriendelijk, alleen voor een praatje, die vind je ook elders. Er moet méér zijn. Wat dan?

Er zijn de kleuren, zeker, alle kleuren. Alle tinten van alle kleuren. Gebouwen. Cacharro's. De rose gevel met zandgele zuilen, de blauwe Buick met groene vleugels. Overal en altijd opent elke straathoek nieuwe mengvormen van gedurfde vanzelfsprekendheid.
De kleuren van mensen op straat, de naadloze vermenging van Afrika en Spanje, het Oosten, Indiaanse roots. Op straat zie je geen afstanden, geen superioriteit, geen minderwaardigheid. No soy blanco o negro o mulato, soy Cubano.

Je leest de trots in hun ogen, de fierheid in hun tred. Overeind blijven in een eindeloze recessie, ach, ze hebben wel voor hetere vuren gestaan. De ketens van slavernij verbroken, achter het vaandel van een poëet de overzeese meesters mores geleerd, met een handjevol ongeregeld de vazallen van de Grote Buur aan de kant geschoven, de Grote Boze Buur al een halve eeuw tarten, koppig, kom maar op!

Er is het ritme. Smoothly. Geen gehengst. We komen er wel, we komen er zeker. De lila kamelenbus zet aan, de achtcylinder Pontiac roffelt de congas, de lange schaduw van Rubén glijdt over Pasquito die op het trottoir een dutje doet. Op den duur wordt héél de gevel wel geschilderd, héél de auto. Vandaag even die muur daar, dat portier.

Ik zie de straat in zijn essentie. Huizen, auto's, mensen. Geen reclame, geen uitstalling van overconsumptie, geen rang en stand in kleding en oogopslag.

Ik hoor muziek. Transistors, een band in een Casa, een groepje op de straathoek. Afrika, Europa, USA, Caraïben. Een synthese van eeuwen en continenten. En toch zuiver Cuba.
Ik zie muziek in hun drukke handen, in hun wiegende heupen, in de ritmische zuilen, in de blik van de chicas.

De openheid alom, Geen verloedering achter opgesmukte gevels. Kijk maar binnen, mijn deur staat open, mijn venster. What you see is what you get. Ik ben aan de buitenkant niet fraaier dan binnenin. De cacharro's, de gevels, afgebladderd en gevlekt door een eindeloos verleden. Gevlekt, niet bevlekt. Het leven, gevat in verf die niet voorhanden is. Een tastbaar verleden, rechttoe, rechtaan, het heden.
Heb je een dollar hombre? No? No problema hombre. Laten we rhum drinken. We hebben de tijd...

Het warme geklepper van een achtcylinder dringt onze auto binnen en ik open mijn ogen. We halen een grijze cacharro in. Terwijl we hem voorbijglijden, kijk ik de man achter het stuur aan. Hij lacht naar me, even, voordat de zwarte lucht zijn plaats weer inneemt.
Zie ik op straat mijn hunkering naar een verleden en ongekunsteldheid die aan de andere kant van het water ongrijpbaar geworden zijn?